Nyheiter

Nyheter fra Mohn Kreftforskningslaboratorium

Publisert 12.09.2016 / Sist oppdatert 13.09.2016

Ny sekvenseringsteknologi implementert i Mohn Lab!

Medio april 2013 vart ei MiSeQ maskin frå Illumina installert i Mohn lab. Dette gjer at forskarane i Mohn Lab no kan nytte målretta djupsekvensering som ledd i forskinga på ulike kreftsvulstar.

Denne teknologien gjer oss enorme mengder informasjon frå kvar enkelt prøve ettersom vi kan sjå på fleire gen samstundes i kvar analyse. Vi har allereie nytta den nye sekvenseringsteknologien til å sjå på mutasjonar i prøver frå brystkreft, eggstokk-kreft og tjukktarmskreft.

Vi får nå kartlagt forandringar i fleire gen i kreftsvulstane på kortare tid, og såleis får vi større kjennskap til kreftsvulstane sin biologi. På sikt kan denne kunnskapen bidra til auka innsikt i mekanismane for kjemoresistens og vere eit steg på vegen mot meir individualisert kreftbehandling.

P53 and its molecular basis to chemoresistance in breast cancer.

Publikasjonen omhandlar ulike aspekt rundt genet TP53, som kodar for proteinet p53, og korleis mutasjonar og defektar i dette genet påverkar brystkreftpasientar sin respons på behandling.

Særskilte typar cytostatika verkar ved å forårsake bråt i DNA tråden i kreftcellene. Dette vert registrert av cellene vha ein signalkaskade som m.a. går via p53. Dersom skaden er alvorleg vil p53 aktivere prosessar som enten sørgjer for at cella sluttar å vokse og reparerer skaden, eller at cella gjennomgår programmert celledød (apoptose). Data frå gruppa, og andre forskingsgrupper, har vist at dersom TP53-genet er mutert vil dette medføre at signalkaskaden ikkje fungerer som han skal, og kreftceller som er muterte i dette genet vil difor fortsette å vokse og ikkje respondere skikkeleg på cytostatikabehandling.

MDM2 Promoter SNP344T.A (rs1196333) Status Does Not Affect Cancer Risk

Forskingsgruppa har i fleire år jobba med promotorområdet til genet MDM2. Proteinet som dette genet kodar for, fungerer som ein bremsekloss på cellene sitt forsvar mot skadar på DNA.

Dette gjer at dersom celler uttrykker for mykje av MDM2 proteinet kan celler med skadar leve vidare utan at skadane vert reparerte, noko som gir auka risiko for kreftutvikling. Tidligare har gruppa vist at utrykkinga av MDM2, og risikoen for fleire ulike krefttypar, er avhengig av to genvariantar (SNPs) som ligg i promotorområdet til MDM2. Dei to genvariantane motverkar kvarandre; den eine aukar risiko for kreft og den andre reduserer risikoen, noko som tyder på at «fintuning" av MDM2 utrykkinga er viktig for kvart enkelt individ sin risiko.

No har gruppa publisert data for ein tredje genvariant i det same området ("SNP344T>A; rs11963332"). Computerprediksjonar indikerte at denne varianten hadde potensiale til å påverke MDM2-uttrykkjinga. Men i motsetnad til dei to tidligare analyserte genvariantane, har eksperimentelle data samt analyser av store grupper pasientar med eggstokk-, bryst-, livmor- og prostatakreft vist at SNP344 ikkje påverkar MDM2-uttrykkjing eller kreftrisiko. Funnet gir nyttig informasjon mtp forståinga av korleis MDM2 vert regulert og kva for genetiske variantar i befolkninga som bidrar til å modifisere kreftrisiko.